برشو ای رایت روز از در شرق

بشکف ای غنچهٔ صبح از بر کوه

دهر را تاج زر آویز به فرق

کامدم زین شب مظلم به ستوه

*

*

ای شب موحش انده گستر

اندک احسان و فراوان ستمی

مطلع یأس و هراسی تو مگر

سحر حشر و غروب عدمی

*

*

تو شنیدی که منم برخی شب

آری اما نه چنان ابراندود

بی فروغ مه و نور کوکب

چون یکی زنگی انگشت آلود

*

*

ماه چون بیوه زنان پوشیده

به حجاب سیه اندر، همه تن

سخت پوشیده جمال از دیده

تا ندانندکه پیرست آن زن

*

*

نجم ناهید نهان ساخته رو

در پس ابر عبوس غمگین

مردم چشم من اندر پی او

چون کسی کش به چه افتاده نگین

*

*

مانده ازکار درین ظلمت عام

به فلک برقلم تیر دبیر

زانکه بر جای مرکب ز غمام

دهر پرکرده دواتش از قیر

*

*

مشتری بسته درین ابر سیاه

سیه چهره از بیم فرجامی

واندر امواج بخار جانکاه

گم شده شعشعهٔ بهرامی

*

*

عاشقم من به شبی مینایی

خوش و لیلی وش و هندیه عذار

نه یکی وحشی افریقایی

زشت و آشفته و مجنون کردار

*

*

عاشقم من به شبی خامش و صاف

نور پیوسته سما را به سمک

همره نور سماوات شکاف

به زمین تاخته آواز ملک

*

*

ماه بیرون شده از پشت سحاب

گسترانیده شعاع سیمین

گاه پنهان شده در زیر نقاب

گه عیان ساخته لختی ز جبین

*

*

عاشقم بر فلکی نورانی

ز اختران پنجرهٔ نقره بر آن

من از آن پنجرهٔ روحانی

در فضای ابدیت نگران

*

*

نه هوایی کدر و گردآلود

بر وی از ابر یکی خیمهٔ شوم

بسته اندر قفسی قیراندود

منظره دیده ز دیدار نجوم

*

*

از تو و تیرگیت داد ای شب

که دلم پاره شد از واهمه ات

زین سیه کاری و بیداد ای شب

به کجا برد توان مظلمه ات

ای شب جان شکر عمرگداز

ای ز جور تو به هر دل اثری

ظلم کوته کندت دست دراز

هر شبی را بود از پی سحری

*

*

من و دژخیم خیانت کردار

بگذرانیم جهان گذران

خفته او مست و من اینک بیدار

بر وی از دیده نفرت نگران

*

*

شب که اندر بن این ژرف قباب

خلق خفته است ، خدا بیدار است

آنکه را دیده نیالود به خواب

دیده بانش کرم دادار است

*

*

تیره شد دیده و شد ختم کتاب

لیک نوز این شب غمناک بجاست

سپری گشت ز چشمانم خواب

چون غم آید به میان خواب کجاست

*

*

به امیدی که مگر فجر دمید

دمبدم دوخته بر شیشه نگاه

در پس شیشهٔ درگشت سپید

چشم بی خواب من و شیشه سیاه

*

*

شمع شد خامش و ساعت هم خفت

دل من تفته و چشمم بیدار

شده با زحمت بیداری ، جفت

غم و اندیشهٔ این شهر و دیار

*

*

یک ره این پردهٔ غمناک بدر

وین سیاهی ببر ای روز سپید

ورنه ای هیچ صباح محشر

سر برآر از عدم ای صبح امید

*

*

نه شبم رام و نه روزم پیروز

منزوی روز و دل اندر وا شب

چون شود شب بخروشم تا روز

چون شود روز بنالم تا شب

*

*

این بود حال غریبی چون من

در یکی کشور بیداد سرشت

مانده بیگانه به شهر و به وطن

چون موذن به کلیسا و کنشت

ای دریغا که جوانی بگذشت

بهر آبادی این ملک خراب

همچو دهقان که برد آب ز دشت

تا گل و سبزه دماند ز سراب

یاد آرید در آن بستر ناز

ای فرو خفته بهم فرزندان

زبن شبان سیه عمرگداز

که سر آورده پدر در زندان

یاد آر ای پسر خوب خصال

کز تبه کاری این مردم دون

پدرت گشت به خواری پامال

تا تو گردی به شرافت مقرون

شو سوی مدرسه ای دختر زار

ای زن باهنر سیصد و بیست

واندر آن عهد همایون یاد آر

تا بدانی پدرت کشتهٔ کیست

لیک دانم که در آن عهد و زمن

این مصائب همه با یاد شماست

جستن کین من و ملت من

اندر آن روز، ورستاد شماست

روزگاری که شما آزادان

باز جویید ز دزدان کیفر

دزدزادان و ستمگرزادان

غرق ننگند و شما نام آور

بحرم بر، گلهٔ گرگ رده

به صفت گرگ و به صورت چو غنم

خورده آهوی حرم را و شده

جای آهوی حرم گرگ حرم

ای جوانان غیور فردا

پردل و باشرف و زبرک سار

پاک سازید ز گرگان دغا

حرم پاک وطن را یکبار

آن سیه لحظه که از گرسنگی

رخ اطفال وطن گردد زرد

سبزخطان و جوانان همگی

بیرق فتح به کف بهر نبرد

تو هم ای پور دل آزردهٔ من

اندر آن روز به یاد آر این درس

پای نه پیش و به تن پوش کفن

سر غوغا شو و از مرگ مترس

روزکیفر چو طبیعت خواند

خائنان را پی تفریغ حساب

دزدزاده ز تو خط بستاند

بو که تخفیف دهندش به عذاب

پسر من ! تو به روز کیفر

ریشهٔ عاطفه از دل برکن

از سرکیفر دزدان مگذر

تا پشیمان نشوی همچون من

اجر این تیره شبان مظلم

بازگردد به تو در روز حسیب

راند آن روز نژاد ظالم

که ز ما هر دو که خورده است فریب

بخ بخ ای مرغ شباهنگ ز شاخ

با من دلشده دمسازی کن

تو هم ای دل به ره حق گستاخ

با شباهنگ هم آوازی کن

ای شباهنگ! از آن شاخ بلند

شو یک امشب ز وفا یار بهار

گر بخواهی که شوم من خرسند

یکدم ازگفتن حق دست مدار

هان چه گوید بشنو، مرغ ز دور

می دهد پاسخ من ، حق حق حق

آخر از همت مردان غیور

شود آباد وطن ، حق حق حق